Artık akşamları yemek yemiyoruz. Hadi üstüne gitmeyelim diye bu yola girdik. Birde beni kusmaları ile geri püskürttüğü için bende soruyorum sofraya otururken yemek yiyecek misin? Diye cevap her zaman aynı “hayır ben yemiiicem “. Ben de tamam diyorum biz oturuyoruz yiyoruz. Hiç oralı bile değil. Kendi kendine oyun oynuyor, sonra çizgi film izlemek istiyor. Açıyorum onu izliyor. Bakalım ne kadar sürecek bu.
Önüne atıştırmalık bir şeyler koyuyor musunuz? Yani tamamen aç uyuyor ve şikayetçi değil mi?
YanıtlaSilkendisi gidip balık kraker, çubuk kraker gibi bişeyler buluyor. yada ceviz sever onu istiyor veriyorum. Ama vermesem de şikayetçi olmaz. Tabi ben bütün gün evdee olmadığımdan öğleden sonrada Ayşe teyzesi bir şekilde meyvesini yada başka birşey yedirebilmiş olduğundan umrunda olmuyor arkadaşın. :)
YanıtlaSilDur bakalım neler olacak? Umursamazlığın işe yaradığı tecrübeyle sabit:) Ama Allah kolaylık versin, çelik gibi sağlam sinir lazım insana bu iştahsızlıkla savaşmak için.
YanıtlaSilGerçekten sabır lazım başka bişey değil. Ama benim sabrımın delindiği nokta bişeyler istemeye başladığı zamanlar. Ona dikkat etmem gerekiyor. Çünkü bişeyler istemeğe başladığında ben umursamazlığı unutup fino köpekleri misali sevindirik gibi bi hallere büründüğümden ötürü, "aman allahım ben ne yapıyorum " diyip tekrardan eskiye dönüyor. Çaktırmamak gerekli.
YanıtlaSil