Ayrılık...

Dün ilk defa kızımdan ayrı bir gün geçirdim kendi evimizde. Daha önce anneannesine bırakıp gitmek durumunda kalmıştım bir kere ama o zaman Buse bizim evdeydi ben dışarıdaydım. Dün ilk defa ben onsuz evde kaldım.


Kendimi nasıl hissettiğimi anlatacağım; böyle garip bir boşluk hissi. Midemde bir boşluk. Evde ne yapacağını şaşırmış gibi dönüp durun bir ben. Saat gece 12 falan, yani Buse olsa da o saatte çoktaan uyumuş oluyor. Yani zaten o saatlerde ya yatmaya hazırlanıyoruz yada tv seyrediyoruz vs. ama dün öyle değildi. Buse yatağında değildi ya. Gidip gelip yatağına bakıyorum.

Allah allah ne garip bir hissiyat. Halbuki bir gece Ayşe teyzesinde kalmak istedi. Bende izin vermek zorunda kaldım.

İçimden sürekli ağlamak falan geliyor nedenini bilmiyorum. Buse beni bırakıp gitti diye herhalde. Burkay kızıyor, ay bir rahat ol Senem diye. Rahatım rahatım da o yokken evde olmak beni garipleştiren. Neyse biran evvel yatayım sabah olsun diyorum. Uyuyorum.

Sabah aynı boşluk ile uyanıyorum. Sanki bir anda yalnızlaştım. Aynı yolu yürüyerek işe doğru gidiyorum, ama sanki yapayalnınızım yolda. Halbuki her gün o yolda yalnız başıma yürüyorum. Buse’ye el salladıktan sonra.

Anladım ki tüm hayatımı Buse kaplamış benim.