Bildiğiniz gibi her yemek bir mücadele olmaktan çıkarmak için uğraşmaya devam ediyorum ama sabrımı fazla zorluyor benim kuzu.
Dün, herzamanki gibi bir Pazar yaşamayı planlarken, kulağım ağrıyor diye ağlamamızla uyandık. (Ben ne kadar ilaç kullanmamak içn direnirsem, okada çok ilaç kullanmak için karşımıza olay çıkıyor) Bir ağrı kesici verdim biraz rahatlattı onu. Ama biliyorumki ilacın etkisi geçtiğinde tekrarlayacak. O yüzden doktora gittik yine. Kulağı kızarmış ve bademciklri iltahaplanmış. Yine başlayacağız antibiyotik. :(
Tabi bütün bunlar bizim yemek derdimize biraz daha tuz biber ekiyor. Dün yine öğlen yemiş olduğu köftelerden sonra bişey yemedi akşama kadar. Akşam yemeğine oturmak üzeyken yine o bilindik cümle “ben tokuuum”. O anda kendimi atsam atabilirdim yani. Tüm gün yemek yemedi ama yine ben tokuuuum diyebildi. Nasıl bir mide var bu çocukta yarabbim. Yoksa yok mu? Hani öğleden sonra atıştırmış olsa bişeyler yemiş olsa, meyvesuyu felan içmiş olsa dyeceğimki tamam olabilir tıkamıştır, ama yok öyle bişey. Ağzını sadece su için açmışlığı var. Onun dışında bişey girmedi mideye, yinede tok. Tabi benim sınırlarım gerçekten zorlanmasından dolayı girdik birbirimize ve hiçbirşey yemeden yattı.
Sabah, ben işe gitmek için hazırlanırken, masanın üzerinde duran ekmeklerden bir dilim, kedi gibi, çalmış, bir yandan benim ayakkabılarımı deniyor bir yandan da onu kemiriyordu. :) Şimdi nedir bu? Nasıl mücedele edeceğiz bu kızla bilmiyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder