Hani bir reklam vardı anneler günüyle ilgiliydi, benim annem hem kuaför, hem aşçı, hem doktor, hem terzi, hem dişçi vs vs diye giden. Çok güzel bir reklamdı. Biz anneler hepsi birdeniz....

Ben son günlerde muhtemelen Buse’nin gözünde hiçbiri de olabilirim tabi. Neden? Çünkü son 1-2 haftadır sürekli bir mücadele içindeyiz. Ben sürekli yemek yedirmeye çalışan, süt içirmeye uğraşan yada o da olmazsa ilaç tıkmaya çalışan yok hiç olmadı burnuna fıs fıs yapmaya çalışan bir anne oldum çıktım. Tabi bizimkide bu durumda hiç hoşnut değil bana karşı oldukça tepkili. Bende ne yapacağımı şaşırdım açıkçası.

Hele de şu ilaç içirme işi. Ben yapmasam Ayşe teyze zaten içiremem diye korkusundan ben daha evden çıkmadan hemen hazırlıyor ki ilaçlarını ben içirip gideyim. Ben de tam evden çıkmak üzereyken 2 dakikamız var yani, başlıyor mücadele “ben bunu sevemem” diyor önce (hoş sevdiği bir şey var mı ben bilmiyorum ama), “annecim ilaç bu bende sevmiyorum ilaçları ama içmemiz lazım” diyorum. Sonra ağzını kapatıyor içmemek için ve ağlamaya başlıyor. “Kızım bak geç kalıyorum gideceğim, servisi kaçırıyorum hadi içelim şunu” diyorum. Yok. Tabi bende bu sefer Buseeeee diye bir çığlık atıyorum. Onunda ağlamasının derecesi artıyor. Sonra zorla içiriyorum ve o sinirden bas bas bağırıyor. Zorla içirdiğim için. Ee o zaman hemen iç de bitsin kızım niye mücadele ediyorsunki.

Bu sabahda aynı mücadeleyi yaşadık ve artık sinirden bas bas bağırıyordu. Bende kucağıma alayım dedim, yok mümkün değil istemiyor bile. İndiiiiiir indiiiiir beniiii diye bağırıyordu en son. Ben de indirdim ve kapıdan çıktım gittim.

Sonra aradım siniri geçmiş mi diye? Geçmiş, kitaplarını okuyormuş, kahvaltı yapıyormuş. Ama eminimki akşama benden bunun hıncını alacak.

Var mı kolay yapabilen bu işi?